پروژه معرفی خانه داگلاس

خانه داگلاس

ریچارد میر متولد 1934 نیو جرسی در دانشگاه کرنل در رشته معماری تحصیل کرد. ریچارد میر ملقب به شوالیه سفید پست مدرنیسم پیش از تاسیس دفتر کار خود در نیویورک در سال 1963 ، با سام و مارسل بروئر همکاری می کرد.وی ابتدا در زمینه ساختنمان سازی برای طبقه مرفه فعالیت کرد همچنین مطالعات وسیعی در زمینه ساختمان های عمومی انجام داد و در سال 1969 ، به عضویت گروه پنج نیویورک در آمد.

سفیدهای گروه پنج ( ریچارد میر، پیتر آیزمن ، مایکل گریوز ، جان هجداک ، چارلز گواتمی) برای مخالفت با ونتوری و گریز دوره سفید ، قهرمانان ، رایت ، گروپیوس ، تراگنی و به خصوص لوکوربوزیه را احیا کردند ، اما مسائلی از زیبایی شناسی را در خود به کار بردند که خالی از هر گونه تعهد و تعصب اجتماعی بود.

سفید رنگ مورد علاقه ریچارد میر است و این چیزی بیش از یک تمایل شخصی است و سخنان زیادی را در مورد دیدگاه اصلی میر به معماری بیان می کند،او می خواهد ساختمان هایش در تضاد نور و رنگ با پیرامونشان و در کل با طبیعت باشند،تا اینکه با طبیعت ادغام شده و یا رشد خود را از دل طبیعت آغاز کنند،او می خواهد جهت های دید را به حداقل ممکن برساند تا اینکه بیننده بتواند بر روی چیزی که لوکوربوزیه بازی ماهرانه ،درست و باشکوه فرم ها در نور می نامند،تمرکز کند و نیز او مادیت ساختمان را (لذت استفاده از کیفیت های خاص مصالح ساختمانی مختلف)چنان با اهمیت نمی پندارد،اینکه مصالح از چوب،فلز یا بتن باشند تا زمانی که به رنگ سفید درآمده باشند فرقی با یکدیگر ندارند.ساختمان های میر تمایل به ایستادن در محیطشان و شناساندن خود به اطراف تا فرم ها،رنگ ها و بافت های آن را واضح و مشهود سازند.

ریچارد می یر بخاطر معماری و طرحهایش در تمام جهان شناخته شده و قابل احترام است.کمیسیونهای ارشد در ایالات متحده و اروپا شامل: کاخ دادگستری، تالارهای شهر، موزه ها، headquarterهای یکی شده، خانه سازی و اقامتگاههای شخصی را دریافت نموده. در میان اکثر پروژه های مشهورش، Getty Center در لس آنجلس، High Museum of Art در آتلانتا، جورجیا؛ موزه هنرهای تزئینی فرانکفورت آلمان، Canal + Television Headquarters در پاریس و موزۀ هنرهای معاصر بارسلونا در اسپانیا به چشم می خورند.

خانه ی داگلاس

خانه ی داگلاس نمونه ی کاملی برای روشن ساختن این مطالب است،این خانه با غرور میان درختان همیشه سبز و بر روی زمینی پرشیب و رو به مغرب در ساحل دریاچه ی میشیگان قزاز گرفته است و حضور آن ساحل را تغییر شکل داده و به آن مقیاس و شکوه می بخشد.خانه باعث می شود که محیطی طبیعی اطراف به عنوان موضوعی انسانی مطرح شود.در نگاه اول،خانه موضوعی تا حدی پیچیده به نظر می رسد،نمای رو به دریاچه با خطوط متقاطعی شبیه نقاشی های موندریان پوشیده شده است،فقط با این تفا,ت که سیاه نبوده و سفید می باشد و نیز رنگ خالصی در این میان به چشم نمی خورد.یک جفت دودکش فلزی که به طور هنرمندانه ای،غیر هم محور قرار گرفته اند،نقطه ی کانونی ترکیب بندی هستند و مانند میله ی راس کلیسا یا برج ساعت یک عمارت شهری به نظر می رسند.تراس های بازی در انتهای جنوبی خانه و بر روی سقف وجود دارند و اکثر فضاهایی که باز نیستند با شیشه محصور شده اند،هر چیزی دیگری از مصالح سفید مسطحی پوشیده شده است که در بررسی نزدیک تری،پوشش های چوبی می باشند که عمودی قرار گرفته،رنگ شده،جلا داده شده و اتصالاتشان از دید پنهان شده است.

دیاگرام اصلی خانه به اندازه ی کافی ساده است، یک مکعب سه طبقه که در روی سکویی تو پر قرار گرفته و در مقطع به دو قسمت.یکی خصوصی،شامل محدوده ی اتاق خواب ها که رو به شیب هستند و دیگری عمومی که در برگیرنده ی زون نشیمن است و رو به دریاچه دارد،تقسیم شده است.این دیوار تقسیم کننده ی فضا صفحه ای ساده است که از پایین تا بالا کشیده شده و دارای نورگیر سقفی بزرگی در بالا و پنجره های افقی می باشد که برای دید از کریدور اتاق خواب ها به نشیمن آن را سوراخ کرده اند.

در قسمت عمومی خانه،قسمت هایی از کف برای ایجاد فضاهایی به ارتفاع دو یا سه طبقه حذف شده اند و ارتباط میان اتاق های محصور و تراس های باز،با تغییر مکان دیوارهای بیرونی غیرباربر در هر تراز تغییر داده شده است.گاهی اوقات این برش ها و جا به جایی ها از فرم هایی منحنی تبعیت می کنند که یادآور فرم های خاص در ویلاهای لوکوربوزیه هستند.به یاد می آوریم که میر عضوی از گروه پنج معمار نیویورک می باشد که در دهه ی 1960 با شاهکار هایی از مدرنیست ابتدایی،مجددا مورد توجه قرار گرفت و میر فرم های آن ها و نه مصالح و سیاست های آرمان شهری شان را منبع الهام خود قرار داده بود.

نشیمن دو طبقه:

نما رو به دریا:

ورودی خانه در تراز سقف و از طریق پلی طولانی از فضای پارکینگی است که در دل شیب کنده شده است.یک پلکان ساده با دو بازو در گوشه ی شمال شرقی خانه ،تمام تراز ها را با یکدیگر مرتبط می سازد.پله ی خارجی دیگری با بیرون زدگی به سمت دریاچه،تراس ها در کنج مقابل به یکدیگر مرتبط می سازد.از پایین ترین پاگرد این پله می توان با نردبانی که در صخره ی طبیعی پای ساختمان نصب شده است به مسیری پیاده دسترسی پیدا کرد که به ساحل راه دارد. 

تراس مشرف به ناهار خوری:

پلان همکف:

پلان طبقه1:

نمای غربی:

نمای شمالی: